Nga spitali i Fierit në Florida, rrëfimi i infermierit Ilirjan Shkurtaj për dy botët e mjekësisë!
E Premte 7 Nëntor 2025, 16:04
Dritare.net
Në ciklin "Jeta Ime, Unë Emigrova Se" në Dritare Televizion, u trajtua historia e Ilirjan Shkurtajt, një infermieri nga Fieri që prej dhjetë vitesh jeton dhe punon në Tampa, Florida. Rrugëtimi i tij, i nisur falë fitimit të Lotarisë Amerikane, shpalos një realitet të dyfishtë: atë të një sistemi shëndetësor në Shqipëri me sfida të mëdha dhe një sistemi amerikan të strukturuar mbi rregulla të hekurta dhe një koncept krejt tjetër pune.
Ilirjani, i cili u largua nga spitali rajonal i Fierit në mars të 2013-ës, e përshkruan atë si një institucion "të amortizuar" dhe me mungesa të shumta, por me profesionistë që bënin maksimumin në kushte të vështira. Sot, ai punon në spitalin ushtarak James A. Haley VA Hospital, një botë krejtësisht e ndryshme. Fillimet e tij në SHBA ishin tejet të vështira, sidomos për shkak të barrierës gjuhësore. Ai rrëfen me sinqeritet se dy fjalët e para në anglisht i mësoi në avion: "hungry" (i uritur) dhe "toilet" (tualet).
Përmes këmbënguljes dhe ndihmës së një këshilltari emigrant në kolegjin lokal, ai arriti të mësonte gjuhën dhe të integrohej. Një nga kontrastet më të forta që Shkurtaj vë në pah është koncepti i punës dhe siguria. Ai përshkruan turnet 12-orëshe në spitalin amerikan, ku edhe pushimi 30-minutësh i drekës është i papaguar, si pjesë e një etike pune rigoroze. Kjo vjen në kontrast me kujtimet e tij nga Shqipëria. Më tej, ai flet për sigurinë në punë, duke kujtuar raste të shumta sulmesh fizike ndaj personelit mjekësor në Fier, qoftë nga persona të dehur apo familjarë të dëshpëruar. “Disa netë mbyllnim me çelës nga brenda derën e pavionit nga frika,” thotë ai, një realitet i paimagjinueshëm në spitalin ku punon sot, i cili funksionon me protokolle të rrepta sigurie.
Një tjetër temë thelbësore e diskutuar ishte fenomeni i “bakshishit”. Në SHBA, marrja e çdo dhurate nga pacienti është e ndaluar rreptësisht dhe përbën shkak për pushim të menjëhershëm nga puna. Ndërsa në Shqipëri, ai e përshkruan si një praktikë të rrënjosur, shpesh të imponuar nga rrethanat dhe mungesat materiale, ku vetë pacientët detyroheshin të blinin materialet mjekësore. Sipas tij, kjo lidhet me një “mentalitet” më të gjerë që duhet ndryshuar. Duke reflektuar mbi Shqipërinë pas dy vizitave të fundit, Ilirjani pranon se ka parë ndryshime pozitive, sidomos në infrastrukturë. Megjithatë, ai beson se ndryshimi thelbësor duhet të ndodhë në mentalitet.
Ai tregon një histori prekëse me djalin e tij tetëvjeçar, i cili, kur vizitoi lagjen ku u rrit i ati në Fier, e pyeti i habitur: “Babi, ku është parku këtu?”. Për Ilirjanin dhe brezin e tij, “parku” ishte thjesht rruga dhe hapësira para pallatit. Kjo anekdotë ilustron hendekun midis dy botëve dhe dy mënyrave të të jetuarit.
Në fund, Ilirjan Shkurtaj shpreh dëshirën për t'u kthyer një ditë dhe për të kontribuar me eksperiencën e tij, por thekson se për këtë duhen krijuar kushtet e duhura dhe duhet një ndryshim rrënjësor në konceptin e punës, përgjegjësisë dhe shërbimit ndaj qytetarit./dritare.net
