Një letër për djalin tim 1-vjeçar rreth abortit të tij!
E Martë 28 Maj 2024, 18:06
Dritare.net
Nga Matt Tente- Huffington Post*
Bir, një ditë do të na pyesësh se si ishte kur erdhe në këtë botë dhe për vite të tëra ne do të gënjejmë. Ne do të themi se ishte ditë e gëzueshme, e mrekullueshme dhe e bukur dhe të gjitha të tjerat që mund të mendojmë, sepse e vërteta nuk do të jetë e lehtë të thuhet.
Kjo histori filloi gati dy vjet para se të vije në jetë, kur mjeku obstetër i mamasë tënde konfirmoi se ajo ishte shtatzënë. Ai takim ishte dy ditë para ditëlindjes sime të 36-të dhe një ditë para se gjyshi juaj, Pop Pop, të diagnostikohej me kancer të pashërueshëm. Ne i kapërcyem çastet e gëzimit, mrekullisë dhe bukurisë duke u turbulluar nga një frikë për të cilën isha e tmerruar të flisja se mbase Pop Pop-i nuk do të jetonte aq gjatë sa të takonte nipin e tij.
Ne do të presim derisa të rritesh për të të treguar se si ajo frikë shpërtheu nga një tjetër, kur një mjek shpjegoi termat "lëngu nukal", "anomali kromozomale" dhe tre trizomitë e ndryshme: Down, Edwards dhe Patau. Këto janë gjendje kromozomale që shkaktojnë defekte të rënda dhe ndonjëherë fatale të lindjes.
Doktori na paraqiti disa mundësi që kisha frikë t'i ndaja me Pop Pop-in, sepse ai u rrit si katolik në vitet '60 dhe jeta ishte zgjedhja e tij e parë.
Ne do të të themi gënjeshtra të bardha derisa të rritesh, sepse nuk mund ta ndajmë historinë pa përmendur Kate Cox, Nancy Davis apo vendimin e Dobbs. Ne do të ndajmë vetëm pjesët e mira dhe asnjë nga të këqijat, sepse nuk do të dimë t'i shpjegojmë një vogëlushi faktin e thjeshtë që mund të mos ishe këtu nëse ne do të kishim jetuar diku tjetër. Ne do të të tregojmë se panorama nga dhoma e lindjes me pamje nga kodrat e Hollivudit ishte e bukur, ditën kur ti linde, por asgjë për shtatzëninë e mëparshme, 22 muaj më parë. Ne nuk do të shpjegojmë se çfarë është "kampionimi i vileve korionike", një test FISH, apo agonia e pritjes për atë thirrje të tmerrshme nga Zoti nga këshilltari i gjenetikës, i cili konfirmoi se foshnja jonë e palindur kishte trizominë 18, Sindromën Edwards.
Ne nuk do të të tregojmë se si një ekzaminim gjenetik në javën e 13-të të asaj shtatzënie, asaj para tëndes, kishte çuar në ato analiza dhe duke pritur për rezultatet laboratorike dhe në kohën kur kishte nisur hapja për abort kishte një nëna jote ishte 15 javë e tre ditë. Kjo ishte vetëm pak ditë mbi pragun e ndalimit 15-javor në Florida, të cilin ligjvënësit republikanë të shtetit dhe guvernatori Ron DeSantis janë përpjekur ta shkurtojnë në gjashtë javë, një pikë kur shumë gra as nuk e dinë se ato jeni shtatzënë.
Nuk do të të tregoj se si nëna jote zgjohej çdo mëngjes duke e ditur nëse do ta vazhdonte atë shtatzëni, ishte pothuajse e sigurt se do të përfundonte me një abort, lindje të vdekur ose vdekje neonatale. Nuk do të të them se kur më në fund ia shpjegova situatën Pop Pop-it, ai na tha të bënim atë që ishte e drejtë për familjen tonë. Se fjalët e tij erdhën pa gjykim apo udhëzim dhe ishin pikërisht ato që kisha nevojë të dëgjoja në atë moment. Nuk do të të tregoj për zemërimin që ndjemë 10 muaj pas lindjes tënde, kur Kate Cox, një nënë shtatzënë e dy fëmijëve në Teksas me të njëjtën diagnozë si e jona, duhej të shkonte në gjykatë për të kërkuar një përjashtim mjekësor për të ndërprerë shtatzëninë. Ose si Ken Paxton, prokurori i përgjithshëm i Teksasit, apeloi vendimin fillestar në Gjykatën e Lartë të shtetit, e cila vendosi kundër zonjës Cox, duke e detyruar atë të largohej nga shteti për të marrë kujdesin shëndetësor që i nevojitej. Ne nuk do të ta mësojmë fjalën "zealot", sepse do të të mbrojmë nga ekstremistët e tmerrshëm që torturuan zonjën Cox, kur ajo donte mundësinë më të mirë të mundshme për të provuar përsëri. Ne do të të tregojmë për mrekullinë që ndjemë herën e parë që dëgjuam të rrahurat e zemrës tënde në ultrazërin gjashtëjavor, as se sa e vështirë ishte që nëna jote të ngelte përsëri shtatzënë ose se si çdo ditë që ishte shtatzëne me ty ishim të mbushur me shqetësime, duke menduar se mund të përfundonte si e para.
Ne do ta kapërcejmë pjesën e shtatzënisë dhe nuk do ta themi momentin kur në javën e 10-të, një mjek tjetër shpjegoi fjalët "akrania" dhe "anencefali" dhe tha me 75% siguri se ti nuk kishe një kafkë dhe truri jot do të ekspozohej te lëngu amniotik që do ta shkatërronte shpejt. Ne nuk do të të themi që ajo gjendje është fatale ose se si caktuam një tjetër abort për një ditë pas ndjekjes 12-javore për të konfirmuar diagnozën, sepse do të ishte barbare që ta bënin nënën tënde të jetonte një ditë më shumë duke pritur për të humbur një shtatzëni që tashmë ishte e humbur. Nuk do të shpjegoj se si pëshpëriti teknologia e ultrazërit në monitorim: "Hajde fëmijë, hajde fëmijë, hajde fëmijë", ndërsa ajo kapi çdo kënd tëndin.
Nuk do të të them se sa fort qau nëna jote kur hyri doktori dhe tha se testi 10-javor ishte i gabuar se ti kishe një kafkë dhe kjo do të mbronte trurin nga lëngjet që na kishin thënë se do ta shkatërronin. Nuk do ta kaloj përpjekjen për të përshkruar thellësinë e gëzimit që ndjeu nëna jote kur bëri telefonatën për të anuluar takimin për të të abortuar ty.
Do të presim të zbulojmë se si vetëm gjashtë javë pas atij triumfi, nëna jote mori një telefonatë se gjyshja Dub Dub u dërgua me urgjencë në spital dhe se mund të mos e shtynte natën. Ose si nëna jote hipi në një avion, fluturoi në të gjithë vendin dhe vrapoi për të qenë me të. Kur më në fund arrita atje një ditë më vonë, ajo u përkul pranë Dub Dubit, i cili ishte pa ndjenja në një shtrat spitali.
Ne do të presim të të tregojmë se si mamaja jote e ngjeshi barkun e saj shtatzënë në anën e Dub Dub-it dhe shpresoja se ajo do të ndjente goditjen tënde dhe se si u ula aty, duke ju parë të treve me lot në sy, derisa infermierja e tha: Erdhi koha të të hequr Dub Dub-in nga pajisjet që e mbajnë gjallë.
Nuk do të të themi se shtatë muaj pas lindjes tënde, Nancy Davis, një grua shtatzënë në Luiziana, u largua nga shteti për të bërë një abort pasi mori një diagnozën acrania. Se abortet u ndaluan në Luiziana pas vendimit të Dobbs dhe kushti nuk ishte në listën e përjashtimeve. Si mjekët atje poshtë nuk do ta kryenin procedurën nga frika se mos dërgoheshin në burg, duke e detyruar zonjën Davis t'i shpjegonte botës se do t'i duhej ta mbante fëmijën vetëm për të ta varrosur.
Ne nuk do të të tregojmë për gëzimin që ndjeu Dub Dub-i kur mori vesh se ti po vije ose sa fort u përpoq Pop Pop-i të jetonte aq gjatë sa të të takonte, por vdiq të dielën e fundit të janarit, saktësisht tre javë se të lindje.
Ne nuk do të shpjegojmë se sa zemërthyese është të bëhesh prind në një moment kur ke humbur tëndin. Nuk do të të tregoj se si u përpoqa të llogarisja numrin e viteve që mund të kisha kaluar në burg për shkak të abortit që bëra, ose sa të tjera do të kishte marrë doktori i saj për kryerjen e procedurës nëse do të kishim jetuar në Teksas, Luiziana, Florida, apo 18 shtetet e tjera që i tërheqin njerëzit e tyre prapa. Ne do të presim derisa të jesh gati që të të tregojmë për Rons dhe Kens, sepse ne do të të mbrojmë nga përbindëshat për aq kohë sa të mundemi.
Ne do të presim për të shpjeguar Roe vs Wade. Ne do të presim të shpjegojmë se sa e errët ishte bota jonë gjatë asaj kohe, por nuk do të humbas rastin për të të thënë se ti ishe e vetmja rreze drite. Ne do të presim derisa të rritesh për të të treguar pjesët e këqija. Ne do të presim derisa të rritesh për të të thënë se sa me fat ishim që jetonim aty ku jetuam, sepse nëse nuk do të kishim, mund të mos kishim ty.
*Matt Tente është një skenarist dhe fotograf portretesh i cili jeton në Los Angeles me gruan dhe djalin e tij një vjeçar. Përveç skenarëve për filma dhe televizion, ai është duke punuar për një libër për rrugëtimin si u bë baba, ndërkohë që ka humbur të atin./Përshtati: Dritare.net/K.C/dritare.net
