Përmeti, qyteti i trëndafilave dhe mikpritjes, po përjeton një rilindje turistike të jashtëzakonshme, duke u kthyer në një destinacion ku tradita kulinare takohet me modernizimin e biznesit. Në një reportazh të detajuar, gazetarja Rudina zbulon jo vetëm shijet unike të glikosë së famshme përmetare, por edhe historitë njerëzore që fshihen pas çdo kavanozi të ëmbël.
Vizita nis në një shtëpi tradicionale përmetare, ku procesi i bërjes së glikosë së shalqinit shpaloset si një ritual i shenjtë. Nëna Donika, gardiane e recetave të vjetra, demonstron me durim çdo hap, nga zgjedhja e shalqinit me cipë të trashë deri te përdorimi i gëlqeres, një sekret kyç për të ruajtur fortësinë dhe kërcitjen karakteristike të frutit. Ky proces, i cili zgjat me ditë të tëra, nuk është thjesht gatim, por një trashëgimi që kalohet nga vjehrra te nusja, siç dëshmohet nga marrëdhënia e ngushtë mes Donikës dhe nuses së saj, Zanës.
"Hiqet e gjithë pjesa e kuqe, që mos të zbutet në zierje, glikoja duhet të kërcasë në gojë.Pasi e kemi pastruar, e presim në copa, në forma të ndryshme sipas dëshirës.
Më pas marrim pak gëlqere, e hollojmë në ujë, gëlqerja e forcon frutin që do të bëhet gliko. Pasi i vëmë copat e shalqirit u hedhim ujin me gëlqere dhe i përziejmë here pas here. I lëmë aty dy orë. Pastaj i shpëlajmë dhe e ziejmë pak dhe e shpëlajmë sërish.
Masa e sheqerit varet nga masa e fetave të shalqirit. Nëse janë 20-25 feta duhet një kilogramë sheqer. Ditën e parë lihet gjysmë e zier, me qëllim që të lëshojë vetë lëng, e lëmë një ditë. Në ditën e dytë është zierja përfundimtare. Nënat e kuptojnë ndërsa marrin shurup në gisht dhe nëse shurupi ngjit, ai është gati, Në këtë kohë i hedhim limontozin dhe barbarosën për aromë", tregon Donika./dritare.net
