Shocking story of Afghan student: Men laugh at us, tell us; these are the last days you go out on the streets!
2021-08-16 15:53:00
Dritare.net
The Guardian has published the shocking interview with an Afghan student, whose world is collapsing due to the return of the Taliban. The 24-year-old student, who knows full well that her fate has already been sealed, told what her life has been like since yesterday, when the Taliban entered Kabul.
The shocking story of the 24-year-old brought by dritare.net!
"I was on my way to university early in the morning when a group of girls ran away from the dormitory. I asked them what had happened and one of them told me that the police had driven them away because the Taliban had arrived in Kabul and would beat all the women. and the girls who did not wear burqas.We all wanted to go home but could not use public transport.The drivers did not let us get in their cars because they did not want to take responsibility for transporting a woman.Meanwhile, the men who stayed around us they laughed and joked about our fear. "Go and put on the burqa," one shouted. "These are your last days on the road," said another. "I will marry four of you in one day," said a third.
As government offices began to close, my sister ran several miles to return home.
I turned off the computer, walked out of the office in tears, and said goodbye to my colleagues. I knew it was the last day of work. I graduated from the best universities in Afghanistan. I was going to graduate in November from the American University of Afghanistan and the University of Kabul, but this morning everything changed before my eyes.
Kam punuar kaq shumë ditë e natë për të qenë kjo që jam sot dhe këtë mëngjes kur u ktheva në shtëpi, gjëja e parë që unë dhe motrat e mia bëmë ishte fshehja e ID-ve, diplomave dhe certifikatave tona. Ishte katastrofike. Pse të fshehim gjërat për të cilat duhet të jemi krenare? Në Afganistan tani nuk na lejohet të njihemi ashtu siç jemi. Si grua, ndjej se jam viktimë e kësaj lufte politike të filluar nga burrat. Ndjeva se nuk mund të qeshja më me zë të lartë, nuk mund të dëgjoja më këngët e mia të preferuara, nuk mund të takoja më miqtë e mi në kafenenë tonë të preferuar, nuk mund të vishja më fustanin tim të preferuar të verdhë apo të lyeja buzët me buzëkuqin tim të preferuar ngjyrë rozë. Dhe nuk mund të shkoj më në punë ose të marr një diplomë universitare.
Më pëlqente të rregulloja thonjtë. Sot, teksa po shkoja në shtëpi, hodha një vështrim në një sallon bukurie ku po shkoja për të bërë thonjtë. Pjesa e përparme e dyqanit, më parë e mbuluar me fotografi të bukura vajzash, ishte zbardhur. Gjithçka që pashë rreth meje ishin fytyrat e frikësuara të grave dhe fytyrat e shëmtuara të burrave që i urrejnë gratë, të cilëve nuk u pëlqen të arsimohen, të punojnë dhe të kenë liri. Në vend që të qëndrojnë pranë nesh, ata qëndrojnë pranë talebanëve dhe u japin atyre edhe më shumë fuqi.
Afganët sakrifikuan veten për lirinë e vogël që kishin. Si jetime thurja qilima që të studioja. Unë u përballa me shumë sfida financiare, por kisha shumë plane për të ardhmen time. Nuk e prisja që gjithçka të përfundonte kështu.
Now I have to burn everything I have achieved in the 24 years of my life. Possession of any identity or award from American University is dangerous now. Even if we keep them, we can not use them. There are no jobs for us in Afghanistan. ”/ Adapted for dritare.net: Kadrije Çako
