Një moment që më ndryshoi jetën kur isha në të 20-at dhe në depresion!
E Mërkurë 24 Maj 2023, 22:10
Dritare.net
Nga Rowan Hisayo Buchanan- The Guardian
Natën e parë që u ktheva nga spitali, u përpoqa të mos qaja. Në errësirë, i hodha sytë nga ora e murit. U shtriva e mbështetur pas jastëkëve dhe peshqirëve. Trupi i fëmijës tim ishte i nxehtë. Koka e saj e vogël ishte në pëllëmbën e dorës sime. Isha e bindur se po e mbaja gabim. Se po ta mbaja siç duhet, ajo do të ushqehej, pushonte dhe do të rritej e shëndetshme dhe e fortë. Por ai shtrëngimi im u ndje i dobët dhe i paqëndrueshëm. Kjo mund të ishte për shkak se unë kisha lindur me një prerje cezariane dhe ata kishin prerë disa shtresa të mishit tim. Ose sepse jam përgjithësisht e ngathët. Ajo qante dhe qante pa pushim.
Mendova se sa shumë e doja dhe sa shumë pasiguri kisha për t’u bërë nënë. Shumë dhimbje, e fryrë dhe e rraskapitur, nuk isha e sigurt se kisha bërë zgjedhjen e duhur. Kjo nuk kishte të bënte me fëmijën, por me mua. Nuk ndihesha e prerë për detyrën e nënës. Kam pasur mbështetjen e familjes time. Partneri im kishte marrë leje nga puna. Kur më vinin prindërit kisha shumë siguri. Pavarësisht të gjitha këtyre avantazheve, nuk po i jepja vajzës sime dy gjërat që i duheshin: ushqimin dhe gjumin. Thithat e mia ishin plasaritur dhe kishin gjakderdhje. Kur goja e saj e vogël e kapi gjirin, pyesja veten nëse ajo mund ta shijonte gjakun. Një herë në mbrëmje, me dashuri i thashë: "vampiri ynë i vogël". A nuk është e çuditshme, mendova, që qumështi është thjesht gjak i transformuar nga trupi? Po unë nuk kisha mjaftueshëm qumësht sa të përmbushja nevojat e saj. Më thoshin, këmbëngul deri sa të përmirësohet. Më fal, mendoja. Më vjen shumë, shumë keq!
Unë u përpoqa të përgatitesha. Kisha lexuar për të mirat dhe të këqijat e gjidhënies, apo të fjeturit bashkë me fëmijën, për të cilat nuk isha aspak e sigurt. Mendoja se gjumi i përbashkët kishte rreziqe, por nëse bëhej siç duhet, mund të ishte i sigurt. Ne kishim blerë një kosh, por unë isha e hapur ndaj idesë së ndarjes së shtratit. Nuk më kishte shkuar në mendje se në vend të kësaj mund të ishim duke qarë. Nga errësira m’u shfaq një kujtim. Për mua, ka momente kur jam aq e lodhur saqë mendimet dhe kujtimet bëhen jashtëzakonisht të gjalla, pothuajse të mbivendosura mbi atë që po ndodh në të vërtetë, si ëndrrat me sy hapur. Pashë nënën time, të shtrirë në shtrat pranë meje, me flokët që i binin mbi fytyrë. Unë mund ta dëgjoja psherëtimën e saj dhe të shihja mënyrën se si vetullat e saj bashkoheshin teksa flinte. Ky kujtim nuk erdhi nga fëmijëria, por nga një periudhë në të 20-at e mia. Isha rikthyer në depresionin që përhumbi vitet e mia të adoleshencës. Edhe pse u përpoqa ta fshihja kthimin e saj, nuk ia dola. Dhe nëna ime vendosi të flejë në shtratin tim. Ajo nuk më ofroi një zgjedhje për këtë, por as nuk debatova. Nuk isha gati të rezistoja. Por mbaj mend që mendova se ishte qesharake. Çfarë do të bënte duke fjetur në shtratin tim? Për vite të tëra më kishte pllakosur një pagjumësi që pjesërisht do të frymëzonte romanin tim të tretë, The Sleep Watcher. Kam kaluar net të gjata duke u endur në shtëpinë time të fëmijërisë në izolimin e errësirës. Në të 20-at e mia, unë ende luftoja me gjumin. Kështu që teksa isha shtrirë, por zgjuar, pashë nënën time teksa dremiste. Ajo nuk mund të më bënte më pak të trishtuar. Ajo nuk mund të më vinte në gjumë. Ajo as që mund të më mbante të sigurt, isha e rritur dhe gjatë ditës më duhej të shkoja dhe të përballesha e vetme me botën. Megjithatë, ajo flinte me mua derisa mendoi se isha mjaft mirë për të kaluar netët vetëm.
Ndërsa më shfaqej ky kujtim, kuptova se unë dhe nëna ime kishim fjetur bashkë. Ndonëse nuk mund të bënte asgjë tjetër për fëmijën e saj të rritur, ajo kishte zgjedhur të qëndronte atje gjatë gjithë natës. Dhe kjo ndihmoi, edhe pse jo në ndonjë mënyrë të dukshme apo të menjëhershme. Trupi i saj më kishte ndihmuar që të kuptoja se po, isha e dashur.
E zhytur në errësirë, i premtova vajzës sime: Do të bëj gjithçka që mundem për të qetësuar dhimbjet e tua! Dhe nëse gjithçka tjetër dështon, unë do të jem atje për aq kohë sa ti ke nevojë për mua!
Në muajt që pasuan, ka pasur net më të lehta dhe më të vështira. Ka pasur raste kur kam vënë në dyshim vlerën dhe forcën time. Kur ndihem e dërrmuar kujtoj atë natë dhe premtimin që i kam bërë asaj. Dhe turpi që ndjej që nuk jam një prind mjaft i mirë më lehtësohet, sepse e di që të paktën mund ta bëj këtë për të. Së fundmi ajo ka fjetur e qetë në krevatin e saj. Por miqtë më paralajmërojnë se kjo mund të ndryshojë çdo ditë. E di që bota mund të ketë pikëllime të reja për të. Sa keq, puthja e nënës nuk mund të shërojë çdo plagë. Fjetja bashkë nuk e shëroi depresionin tim. Megjithatë, pati rëndësi. Nuk e kuptoja se çfarë po bënte nëna ime për mua deri gati një dekadë më vonë. Por dashuria e saj më dha një vend të sigurt për të luftuar. Do të përpiqem ta bëj këtë për fëmijën tim. Shpresoj që edhe kur përpjekjet e mia të mos kenë asnjë efekt të dukshëm, dashuria mund të zhytet në lëkurën e vajzës sime dhe ta forcojë atë vitet e ardhshme./K.C/dritare.net
