Historia më e bukur e dashurisë që lindi në Sazan!
E Diel 26 Tetor 2025, 18:06
Dritare.net
Në një rrëfim të prekur e plot nostalgji nga ishulli i Sazanit, ish-komandanti Behar Kodra dhe bashkëshortja e tij, Arta, ndajnë historinë e tyre 50-vjeçare të dashurisë, një jetë e kaluar mes detit, detyrës ushtarake dhe sakrificave. Të kapur dorë për dore, ata rikthejnë kujtimet e një epoke të shkuar, duke ofruar një dëshmi unike për jetën në bazën më të madhe detare të vendit dhe sekretin e një martese të gjatë e të lumtur.
Jeta në ishullin e Sazanit ishte një përzierje e gjallërisë dhe vështirësive. “Këtu kaluam rininë,” thotë komandanti , duke kujtuar zhurmën e komandave dhe veprimeve ushtarake që sot i ka zëvendësuar qetësia. Për Artën dhe gratë e tjera të ishullit, jeta ishte një provë e vazhdueshme force. Me bashkëshortët që lundronin me muaj të tërë, ato mbeteshin shtyllat e familjes.
“Ne gratë e ishullit kemi qenë heroina,” pohon Arta, duke përshkruar pritjet e gjata dhe frikën kur bashkëshorti kthehej pas një muaji, ndonjëherë i panjohur me mjekër, pas përballjesh me situata gatishmërie dhe anije të huaja.
Kur pyeten për sekretin e martesës së tyre 50-vjeçare, përgjigjet e tyre plotësojnë njëra-tjetrën. Për Bekën, themeli është “gatishmëria shpirtërore dhe fizike për t'ju përgjigjur sfidave të jetës bashkëshortore me heroizëm.” Ai thekson aftësinë për të kapërcyer çdo vështirësi së bashku.
Arta shton se çelësi është “sinqeriteti, siguria karshi njëri-tjetrit dhe dashuria e mirëkuptimi.” Por përtej këtyre parimeve, romanca ka luajtur një rol thelbësor. Arta kujton me dashuri një udhëtim në Itali ku Bekja siç e quan ajo Beharin e surprizoi me një dhuratë, një gjest i vogël që për të ishte “gjëja më e bukur”.
Bekja, nga ana tjetër, beson se romantizmi është aftësia për të gjetur bukurinë edhe në mes të problemeve. Duke reflektuar mbi brezin e ri, çifti shpreh mendime të ndryshme. Arta mendon se sot mbizotëron më shumë interesi, por pranon se kohët kanë ndryshuar dhe çdo brez ka bukurinë e vet. Komandanti u bën thirrje të rinjve shqiptarë të “luftojnë për Shqipërinë me punë, me jetë, me dashuri, me sakrificë” dhe të mos largohen nga vendi. “Të ndihemi krenarë,” thotë ai, duke e parë jetën e tij si një shembull shërbimi ndaj atdheut.
Historia e Bekës dhe Artës është më shumë se një rrëfim dashurie; është një dëshmi e një brezi që ndërtoi jetën mbi themelet e sakrificës, detyrës dhe një lidhjeje të pathyeshme, duke lënë pas një trashëgimi krenarie dhe frymëzimi./dritare.net
