Një pyetje e cila ende nuk ka marrë përgjigjen e duhur, është nëse: kujtimet janë fakt apo trillim!
Kjo pasi e vërteta dhe iluzioni janë të ndërthurur së bashku në lidhje me ekzistencën, ku në artikullin e The Guardian tregohet se si me kalimin e kohës disa të vërteta ndryshojnë. Disa të vërteta mbase edhe mund të na konfuzojnë, shpesh janë të ngjashme si një përrallë që lidhin kujtimet personale. Vlen të theksohet se kujtimet mund të mbeten të gjalla dhe të bëhen më të paqarta me kalimin e vetes, ndaj dhe kërkohet një ndjenjë koherente e të vetvetes si dhe aftësisë për të bërë dallimin midis "kjo ndodhi" dhe "kjo më ndodhi mua".
Me fjalë të tjera, për të kujtuar jetën tonë duhet të jemi në gjendje ta rrëfejmë atë, t'i imponojmë rend dhe kuptim kaosit të ekzistencës duke e kthyer atë në një histori dhe një histori që na pozicionon si personazhin qendror. Në këtë mënyrë, ne i tregojmë vetes në ekzistencë.
Pjesë nga shkrimi:
Në gjashtë vitet që jam bërë nënë, e kam ndjekur nga afër këtë proces. Dy nga tre fëmijët e mi janë ende aq të vegjël saqë në vitet e ardhshme mund të mos jenë në gjendje të kujtojnë një ngjarje të vetme të jetës së tyre deri tani. Të moshuarve u pëlqen të shikojnë fotot e tyre foshnja dhe të dëgjojnë histori kur ishin të vegjël. Me kalimin e kohës, disa prej tyre mund të fillojnë të ndihen si kujtime personale. Edhe nëse nuk e bëjnë, historitë do të formojnë mënyrën se si ata arrijnë të rrëfejnë jetën e tyre në një mënyrë të thellë. Kujtimet nuk janë gjëra fizike, por më tepër rindërtime krijuese. Ato ndryshojnë vazhdimisht sepse ne e bëjmë këtë.
Prindërit kanë fuqi të jashtëzakonshme mbi kujtimet e fëmijëve të tyre, duke krijuar historitë e para që i tregojnë vetes se kush janë dhe nga vijnë. Disa nga këto tregime mund të zbukurojnë të vërtetën, dhe disa mund të jenë trillime të plota. Në një studim të vitit 1995, psikologia Elizabeth Loftus tregoi se kur një i afërm duhet t'i tregonte një pjesëmarrësi në gjyq një histori të trilluar por të besueshme se si ata kishin humbur në një qendër tregtare kur ishin fëmijë, gjashtë nga 24 pjesëmarrës zhvilluan një kujtesa e rreme si rezultat.
Studimi i kujtimeve të rreme është bërë politikisht nxitës, duke ndezur debate nëse terapistët mund të ngulitin kujtime të abuzimit seksual të fëmijërisë, apo nëse gratë ndonjëherë e kujtojnë keq seksin konsensual si përdhunim.
Kur argumentoj se kujtimet personale janë më afër trillimeve sesa fakteve, po mendoj më pak për mënyrat specifike me të cilat ne mund ose nuk mundemi të manipulojmë kujtimet e njerëzve të tjerë, sesa për natyrën e kujtesës në përgjithësi.
Shkenca është e qartë: mendjet tona funksionojnë si një hard disk apo një videoregjistrues. Kujtimet nuk janë gjëra fizike, të ruajtura diku në tru, por rindërtime krijuese. Ato ndryshojnë vazhdimisht sepse ne e bëjmë këtë. Ne redaktojmë të kaluarën tonë për t'i shërbyer më mirë nevojave tona aktuale.
Një studim i kujtimeve të ashtuquajtura "flashbulb" të 11 shtatorit kujtimet jashtëzakonisht të gjalla që njerëzit mbajnë për ngjarje të rëndësishme zbuloi se, pothuajse 40% e njerëzve kishin ndryshuar pjesë të asaj që kujtonin për atë ditë.
Kujtimet tona janë gjithashtu shpesh vetë-lavdëruese dhe vetë-shërbyese.
Ne, pothuajse pa mundim dhe shpesh pa dashje, po grumbullojmë një arkiv të madh dixhital që do të thotë se më shumë nga kujtimet tona mund të vërtetohen. E kaluara jonë nuk ka qenë kurrë kaq e arritshme, përmes postimeve në mediat sociale, emaileve dhe mesazheve me tekst, fotove dhe pamjeve të ekranit, gjurmëve të cookie-ve dhe historive të shfletuesit. Por kam zbuluar se shikimi përmes korrespodencës me email nga pothuajse dy dekada më parë, ose leximi i ngathët i postimeve të hershme në Facebook, ndihet më shumë si përgjimi i një alieni sesa të takosh një vetvete të kaluar. Cili version është më real?/M.K-dritare
